വഴിയെ പോകുന്നവന്റെ
വാക്കെരുവിലേയ്ക്ക്
വീണ്ടുമൊരു കല്ലേറിന്റെ
കിതപ്പുസമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട്
എന്റെ ഭൂപടത്തെ
നിന്റെ തിരവിഴുങ്ങുക തന്നെയാണ്.
ചവച്ചു തുപ്പുന്നവര്ക്കും
സ്വന്തം പല്ലിടകുത്തുന്നവര്ക്കും
ജനപ്പരുന്തിനെ വെടിവച്ച്
അത്താഴമൊരുക്കുന്നവര്ക്കും മേലേ നിന്ന്
നിര്ത്താതെ, നിര്ത്താതെ
നീ ചിരിയ്ക്കുക തന്നെയാണ്.
നിന്റെ പടയൊരുക്കം
ഞങ്ങളെ പുകയ്ക്കുമ്പോഴും
ഇരുള്മറയ്ക്കുള്ളില് നീ
അവസാന വിഷം കാച്ചുകയാണെന്ന്
അറിയാതെ അറിയുമ്പോഴും
വീണ്ടുവിചാരമില്ലാതെ
ഇന്നുകളിലേയ്ക്ക് തന്നെ
ചൂണ്ടലിട്ടു രസിയ്ക്കുകയാണ് ഞങ്ങള്.
ഒരു വിരല്പ്പെരുമാറ്റം കൊണ്ട്
ഞങ്ങളെയുമെടുക്കുക.
പിറകെ വരുന്നവരെങ്കിലും
കണ്ടു പഠിക്കുമാറാകട്ടെ...
Thursday 14 October, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment